Bîçare Adamın Son Çırpınışları

Sanki uzun zaman önce,

Kapkaranlık, soğuk ve tenha bir yerde,

Düşüvermişim ölüm kokulu kaldırımların üstüne.

Ve herkes, ben dâhi unutup bırakmışım

Kendimi o izbe yerde.

Kaldırımlar ve karanlık,

Belki de bir tutam rutubet,

İçten içe beni, benliğimi,

Ruhumu sömürmüş günler geçtikçe...

Geriye bir tutam umudum,

Yorgun bakışlarım

Ve küskün adımlarım

Kalmış sadece.

Soğuk ve rutubetli bir gecede,

Baksan sessizce duran bedenime

Sömürülen ruhumdan birkaç parça görsen,

Yaralarımı sarsan

Hala kanayan yaralarımı

Sonra tutsan elimden

Gözlerimin ta içine baksan

Ve desen

Yaralarını sarmaya,

Sana destek olmaya,

Hatta nefesin olmaya geldim!

Allah biliyor, işte o zaman

Tüm gücümü toplayıp,

Biraz da senden destek alıp

Kalkardım ve derdim,

Ey ruhumu sömüren karanlık!

Ciğerimi yakan soğuk,

Gönlümü kurutan rutubet!

Artık ne kadar soğuk

Ne kadar karanlık

Umurumda değil!

Artık canımı yakamazsınız,

Çünkü ben, kaybolan ruhumu buldum!

Sonra kalkar giderdim ordan,

Gözlerinin içine doğru yelken açardım.

Gülüşünde gezinirdim

Belki kalbinde tekrar hayat bulurdum.

Ah, uğursuz kaldırımlar!

Benden almadığınız

Bir hayallerim kaldı...

Bana ise, sadece

Hayallerimde yaşamak kaldı...