Biçare Şiiri - Mahmut Karahan

İnsan çareyle sever
Çare beklentiye ulaşınca
Bir dağın tepesinde seyreder kendini
Eli tutulur kayalara
Bir de tutulursan memleket hastalığına
Vatan sevgisi çaresiz bırakır insanı

Tutulursun özlemin tutsaklığına
Burnuna çiçek kokusu gelmez sızlanırsın
Ama nafile çimenin yeşili kalır dizlerinde
Yıkansanda çıkaramazsın
Kulak memelerin delinir
Kulak arkası çiçeklerde

Doğduğun yer ilk ağlamandır
Gözlerin amansız bir iklime yakalanır giderken
Yeniden doğarsın adını bilmediğin sokaklarda
Yürümek yormaz adamı
Gözlerinden hasret boşalır
Birikir emek
Alnın sahibinde
Ötekilerin sahipsiz çoğrafyası
İşler beyni
Çukurlaşır ova

Sevmezsen ne adam adamdır
Ne de gittiğin yer ada