hüzünlüydü sevdamız.
çocuklara gülemezdik..
yanyana yatar öyle..
sessizliği delemezdik..
bazen neşen olurdu
yıldız çalıp bulutlardan
saçıma taç yapardın
öylde çapkın bakardın.
gülerdik çılgınca birden
sonra sebepsiz susardın
gözlerinin kahvesini iki bulut kaplardı
uzaklaşırdın ıssızlaşırdın
ağlardın delice
fırtınalı bir yağmur akardı
ve ancak o zaman
gözlerin bana duru bakardı..
şimdi anlıyorum
bıçaksırtı sevdamızı
neden ıssız olduğunu
ve neden hep sustuğunu
bir gece uykuda koynumdan
kayıp yıldız olduğunda
uzanınca toprağına
ordan bana baktığında..
Kayıt Tarihi : 8.5.2012 21:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
sessizce melek olan aşkıma..
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!