Hani bir bıçak değince, yanar ya canımız. Hani bir bıçak değince, kan sıçrar beynimize. İşte, bazen yaşıyoruz kaçınılmaz değmelerin, içimizden dışa vuran yankılarını. Son yıllarda hep darbeler alıyoruz; sağlı, sollu üstümüze...
Geçen gün, bir öğretmenin gözyaşına tanık oldum. Etkilendim. Ağlıyordu geleceğimiz olan çocuklarımız için. Aslında benim de zaman zaman gözyaşlarım olmuştur karanlıkta. Hep saklamaya çalışmışımdır, içimde yaşattığım duygularımı. Hep gizlemeye çalışmışımdır, beynimdeki fırtınaları. Bazen bir hüzün çöker içime, vururum kendimi çocukca küçük bir davranışa. Erir gider, aradaki gerginlikler içimden.
Siz hiç hissettiniz mi bilmem? İçinizde sanki ikinci bir ben olur, sana “Dur.” der bazen. Buna kimileri vicdanın sesi diyor. Ama o vicdan bazen senin yapacağın işleri bile engelliyor. “Dur“ der. “Sana yasak bunlar.”, “ Dur “ der aba altından gösterek. “Sen hizaya geç. Yoksa hafifçe dokunurum ucundan sana.” Ama fazla kaçırır da değerse kemiğe. İşte o zaman, ne suskunluk kalır, ne de içe atmalar ben de. Volkan olur, yakar kendini kızgın yürekler arasında...
Hayat merdiveni, bizi hep böyle anlarda yakalar ve biz hep isyanları oynarız yüreğimizde. Ya ekonomik sorunlarla sıkılır ruhumuz, ya evdeki sorunlarla ya da iş yerimizde yaşadığımız sorunlarla yaşarız içimizdeki fırtınaları. Ama hep kendi penceremizden, ırmağın kendi bulunduğumuz kıyısından bakarız herşeye. Karşımızdakilerin duygu ve düşüncelerini çoğu zaman dikkate almayız bile...
Tamamını Oku
bicak yarasi yine iyi...dil yarasi olamsinda:)) tebrikler güzel bir deneme(makale)okudum...
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta