Bıçağın Değdiği Yerler-2-DENEME

Hani bir bıçak değince, yanar ya canımız. Hani bir bıçak değince, kan sıçrar beynimize. İşte, bazen yaşıyoruz kaçınılmaz değmelerin, içimizden dışa vuran yankılarını. Son yıllarda hep darbeler alıyoruz; sağlı, sollu üstümüze...

Geçen gün, bir öğretmenin gözyaşına tanık oldum. Etkilendim. Ağlıyordu geleceğimiz olan çocuklarımız için. Aslında benim de zaman zaman gözyaşlarım olmuştur karanlıkta. Hep saklamaya çalışmışımdır, içimde yaşattığım duygularımı. Hep gizlemeye çalışmışımdır, beynimdeki fırtınaları. Bazen bir hüzün çöker içime, vururum kendimi çocukca küçük bir davranışa. Erir gider, aradaki gerginlikler içimden.

Siz hiç hissettiniz mi bilmem? İçinizde sanki ikinci bir ben olur, sana “Dur.” der bazen. Buna kimileri vicdanın sesi diyor. Ama o vicdan bazen senin yapacağın işleri bile engelliyor. “Dur“ der. “Sana yasak bunlar.”, “ Dur “ der aba altından gösterek. “Sen hizaya geç. Yoksa hafifçe dokunurum ucundan sana.” Ama fazla kaçırır da değerse kemiğe. İşte o zaman, ne suskunluk kalır, ne de içe atmalar ben de. Volkan olur, yakar kendini kızgın yürekler arasında...

Hayat merdiveni, bizi hep böyle anlarda yakalar ve biz hep isyanları oynarız yüreğimizde. Ya ekonomik sorunlarla sıkılır ruhumuz, ya evdeki sorunlarla ya da iş yerimizde yaşadığımız sorunlarla yaşarız içimizdeki fırtınaları. Ama hep kendi penceremizden, ırmağın kendi bulunduğumuz kıyısından bakarız herşeye. Karşımızdakilerin duygu ve düşüncelerini çoğu zaman dikkate almayız bile...

Bıçak kendimize değerse zıplarız birden yerimizden. Hiç başkasına da değebileceğini hesaba katmadan, yaşarız kendi acımızla duygularımızı...
Sorgulayalım kendimizi; İster öğretmen, ister veli, ister yönetici, isterse işadamı olsun. Nerede hata yapıyoruz biz? diye. Ne olursa olsun, düşünelim geleceğimizin sağlıklı olması için. Çocuklarımızınbeden sağlığı yanında ruh sağlığını da. Örneğin; sınavda başarılı olmasını beklemediğiniz bir öğrencinizin, sınavda başarılı olması karşısında kopyacılıkla bütün öğrencilerin önünde suçlamak gibi. Bu tür bir davranış bozukluğu, o kişinin öğrenci üzerindeki olumsuz etkisini hesaba katmamak, kendi ruh halinin boyutunu göstermez mi? Aynı davranışı bir başka öğretmen, kendi çocuğuna davranırsa hoş görebilir mi? Yapılan yanlış davranışı yakalarsan alırsın kağıdı, yakalayamazsan suçlayamazsın kör tahmininle öğrencini. İşte eğitim de sorgulanması gereken bir davranış örneği. Çoğaltılabilir bir çok örneğiyle. Böyle davranışlarla mı geleceğimizi inşa ediyoruz acaba?
Öğrencilerimizin sorunları olunca, onları tedavi yoluna gidiyoruz. Peki veli ve öğretmen olarak bizim de arada bir tedaviye ihtiyacımız olmuyor mu acaba? Hep öğrencilerin mi ihtiyacı var tedaviye? Peki biz taştan mı ruhlara sahibiz? Hiç rahatsızlanmaz mıyız sorunlardan; bir veli olarak, bir öğretmen olarak? Bizlerin de arada bir ruh sağlığımızı gözden geçirmemiz gerekmez mi? Geleceğimiz olan çocuklarımız için en azından...

Velilerimiz, “Bu el yazısıyla öğretim de nereden çıktı? Daha önceki yanlıştı da bize niye doğrusu bu diye öğrettiler yıllarca? Her sorduğumuz da tümdengelim diye söyleyerek bizi ikna ettiniz. Şimdi niye tersinden başlıyorsunuz? Biz bilmiyoruz el yazısıyla yazmayı.” diyorlar. “Çocuklarımıza nasıl yardımcı olacağımızı bilemiyoruz. Neden böyle oldu? ”diyorlar. Mantıklı bir açıklamasını yapan olmadı. Biz de tam olarak bilmiyoruz. Bilen varsa açıklasın. AB bize bunu da mı yapın diye şart koştu yoksa?

Gelecek, geleceğin sorunu diyemeyiz vicdanımızla. Bıçağın değdiği yerde iz olur,sızı olur. Bıçak değmesin yüreğinize. Derin olmasın, değerse izi içinizde.
Yarınınız, bugünüzden acı olmasın. Sevgi dolu yüreğiniz; umut saçsın, güneş olsun, bilgi olsun çevrenizde. Yaşasın hep yüreğinizde can dostlarım...

Cengiz ÇETİK