Bibimin Mürayi Kefenleri

Bir ulu dut ağacının gölgesinden geldi
Güneş gibi aydınlıktı gözleri
Merhamet taşırdı elleri
Nasırları vardı
Kim bilir nasıldı
Sabır derdi herkes kendine sabır
Tamahkardı hamaratlığı kadar
Hayatın en acı doğrularını
Hücrelerinde yaşar yüreğinde hissederdi
Yalan bilmez peygamberler kadar

Kıyamazdı çiçeklere
O dikeni seçmişti gülden önce
Doyamazdı bebeklere
O gözden önce gönülden geçmişti

Yeşilin en koyu tonlarından geçerek geldi
Sözleri vardı mürayi kefenleri giymemiş
Gözleri celalsiz andırırdı Mevlana’yı
Sözleri bir Yunus neşvesinde idi
Sanki güneşi utandıran ve hilali onurlandıran
Rabiatü-l Adeviyye
Ayaklarının altında cennetin kokularını taşır
Karıncalara basmaz bir seyyid şerefinde
Yaşamayı ve yaşatmayı sevmişti
Bütün erken ölümlerden önce
Gidemezdi uzaklara
O gitmeden önce gelmeyi
Gelmeyi sevmişti insana

Çirkinliklerden artan
Güzellikleri toplayarak geldi
Ebubekir’in ellerindeki fena mülküydü
Ömer’in adline ferman ve kirman olacaktı
Melekleri gülümseten Osman zerafeti
Hayber kükreyişli Ali’nin azameti
Kılıcı ipekte sınayan
Yüce peygamber feraseti
Ebu Cehil’i tam ortadan çatlacak
Bir Hamza duruşuyla
Aişe itaati kadar Melami
Necaşi merhameti kadar kelami
Ve Meryem ile Neccar gibi masum
Aşkları sabra tebdil eyledi

Konuşmazdı kimselerle
Sözden önce
Sükutu seçmişti o