Bi Zimanekî Qedexekirî Ji Bo Rûmetê Meş ...

Sibê em digerin derve, bi rengê xwe, bi rûmetê xwe. Lê ev meş tenê ji bo kesên ku alayên rengîn digerin nîne. Ev meşa wan kesan e ku tê qefil kirin, tê bêdeng kirin, tê jêkirin. Em derdikin, ne tenê ji bo evînê, belê ji bo dadê.

Meşa Rûmetê her sal digel fermana qada kirinê tê. Lê digel vê qada, vê meşê dikeve nav xwe: wisa ku bi gelemperî jiyana ku hat têkçûnê dibêje. Lê ev sal tiştên me zêde ne. Em bi zimanekê meş dikin ku hîn jî li vê welatê têkildar nabe: bi Kurdî.

Heke zimanek qedexe be, ew tenê gotinên xwe naxwazî nayê gotin. Ew wateyê wê jî ye ku hestên xwe, êşên xwe, xeyalên xwe jî tu nikarî bibêjî. Kurdî hîn jî li sokakê bi tirs tê gotin, di mektebê de nayê fêr kirin, li dadgehê jî nikare bê sernav. Lê ez ê xwe bibêjim, heke ez lubunek me, ez bi çi zimanê dibêjim? Heke ez bi du alî dijîn tê hatim dîtin — yek ji aliyê dewletê, yek jî ji aliyê civakê xwe — ez bi kî re dibêjim ez kî me?

Li meşê sibê, ne tenê hevpeyvîn meş dike, zimanek jî meş dike. Ne tenê rengê xweşbînî, belê hebûna gelêk jî di hemû êşan de digere.

Lubûnên kurd di bin du qefilan de dijîn: nasnameya neteweyî tê qada kirin, cinsiyeta wan jî tê şermandin. Ew ne tenê bi alîkarîya dawletê têkçûnê dîtin, belê bi destên mal, mezintirîn, civak jî hatin bê dest. Di vê meşê de ev hema hema dijwarî yên nîşandan nayên gotin tê girtin. Heke tu yek be qebûl nabe, tu tevahîyê ne ewlehî ye.

Ji ber vê yekê sibê, kesên ku bi hev derdikin, ne tenê lubûn in. Ne tenê kurd in. Ne tenê jin, trans, ne tenê kesên qehat û gurbetê ne. Sibê, her tiştek ku hatî têkçûnê û bêdengî, digere. Bi zimanek qedexe, bi xwestekê ku hate paqijkirin, bi rûmetekê ku hate têkçûnê — lê bi ser bilindî, bi çav re, bi berxwedanê.

Çimkî em tenê hezdikim nîne.
Em jî dixwazin bê.
Û rêya hebûnê bi rastî, li gel wan kesan e ku hatin bêdeng kirin, bi hev meş kirinê ye.
---

-Yasaklı Bir Dille Onur İçin Yürümek-

Yarın, rengimizi taşıyarak yürüyoruz. Ama bu yürüyüş yalnızca gökkuşağı bayrağı
taşıyanların değil. Bu, sesi bastırılmış her kimliğin yürüyüşü. Tanınmayanların, inkâr
edilenlerin, susturulanların yürüyüşü. Çünkü biz bu yürüyüşe aşkı savunmak için çıkıyoruz,
evet. Ama yalnızca aşk için değil. Adalet için.
Onur Yürüyüşü, her yıl devletin yasaklamaya çalıştığı bir nefestir. Ama aynı zamanda
toplumun da bastırdığı, görmezden geldiği çok katmanlı bir varoluşun isyanıdır. Bu yıl, bu
yürüyüşü daha da karmaşık kılan bir gerçek var: Biz, hâlâ bu topraklarda varlığı tanınmayan
bir dili — Kürtçeyi — konuşarak, bastırılmış bir halkın çocukları olarak yürüyoruz.
Bir halkın dilinin yasaklı olması, onun yalnızca konuşamaması anlamına gelmez; hislerinin,
acılarının, arzularının da dile gelememesi demektir. Kürtçe, hâlâ kamusal alanda korkuyla
konuşulan, okullarda öğretilmeyen, mahkemede tercümanla dahi tanınmayan bir dildir.
Ama o dilde bir lubun, kendini nasıl ifade edecek? Hem ulus-devletin dilinde yoksun
bırakılmış, hem kendi toplumunun içinde "ayıplanmış" bir beden, nereye konuşacak?
Onur Yürüyüşü’nde bugün sadece bir yönelim değil, bir dil de yürümekte.
Sadece bir aşk biçimi değil, bir halkın bastırılmış varlığı da adım atmaktadır.
Kürt queer bireyler hem etnik olarak bastırılmış hem cinsiyet temelli dışlanmışlardır. Onlar,
yalnızca sistemin değil, sıklıkla kendi ailelerinin, mahallerinin, cemaatlerinin de sessiz
şiddetine uğramışlardır. Bu yürüyüşte, işte tam da bu görünmez çifte ezilmişlik
taşınmaktadır. Çünkü hakikat şu ki: kimliğinin bir kısmı kabul edilmiyorsa, hiçbir kısmı
güvende değildir.
Bu yüzden yarın yürürken yan yana gelenler sadece lubunyalar değil, sadece Kürtler değil,
sadece kadınlar, translar, yoksullar, göçmenler değil. Yarın, her parçası bastırılmış adalet
duygusu yürüyor olacak. Yasaklı bir dille, ayıplanmış bir arzuyla, kırılmış bir onurla — ama
dik başla, göz göre göre, direnerek.
Çünkü biz sadece sevmek değil, var olmak istiyoruz.
Ve var olmanın en onurlu yolu, susturulmuş kimliklerle birlikte yürümekten geçiyor.