Bi' Gülmedi Gitti! Şiiri - Kübra Cılız

Sıkıca tuttum kapının kulbundan
Çıkmadı sesim,
Çıkmayan sesimin apartman boşluğunda
Yankılanmasıydı sessizliğim...

Koştum, pencerenin kulbundam tuttum
Nokta kadar görünen insanlar arasından birini seçtim
Haykıra haykıra noktaya hitap ettim.
O nokta da duymadı, kayboldu.
Kendi-kendime haykırmayı sevdim.

Hızlı bir devinim gerektirirdi,
Ani seyehat fikirleri.
Odadaki dolaba seslendim,
O dökülsün ben giyiniyim istedim.

Sonra dolap bana seslendi,
Duymazdan geldim.
Boşluktaki sesle, o noktayı unutmamı söyledi.

Aynaya yöneldim.
Şikayet ettim;
Kapının kulbunu, dolabı ve o noktayı!
Sakinleştirdi önce beni, sonra telkinlerde bulundu.

Anlatmaya koyuldu bir bir;
Boşluktan başladı, yokmuş kimse
Çalınmamış aslında kapı.
Depresif zamanlamanın özetiymiş çılgınlığım...

Kızmadım...
Bağırmak yerine, bakışlarıma gürültü ekledim!
Daha şiddetli yansımasıyla noktayı anlattı bu defa,
O da yoktu, dedi.
Bi' aptala seslenir gibi, alay etti...
Ekşimiş suretiyle;
''Zamanlama hatası,
Duygu tutukluğu
Ve güdümlü acılar'' diyerek haykırdı.

Anlamış rolü verdim suratıma,
Tamam der gibi başımı salladım.
''Gül'' dedim bi, ''gül ve sakinleş.''
Duymazdan geldi,
Hay aksi...
Gülmedi, bi' gülmedi gitti...