Bi Cesaret Şiiri - Yavuz Erdin

Kader mahkumlarının mahpusluğu dört duvar arasında.
Benim kaderimin mahkumiyeti ise yalnızlar rıhtımında.
Kader mahkumunun mühebbet olsa bile cezası.
Bir af umudu vardır her daim hafzalalarda.
Keşke bendeki kader mahkumiyetinin de böyle bir ümidi olsa.
Tahliye olsam şu mahkumiyetten ardımda kalsa yalnızlar rıhtımıda.

Ama korkuyorum,cesaretim yok kendi kendimi tahliye etmeye.
Yalnızlar rıhtımında beni gören hep uzaktan sevip el salladı nedense.
Değer görmediler beni ne ellerine ne yüreklerine.
Yine ve her zaman ki gibi bomboş kaldı ellerim ve sevgi dolu yüreğimde.

Kabul ediyorum ben hatalıyım,ben yanlış yaptım bu hayatta.
Korkularımın üstesinden gelip söylemeliydim içimde ne kadar senden varsa.
Kaybedersem ederdim,batardım,çıkamazdım neyse ne.
En azından söyler kurtulurdum ulan,gerisinden bana ne.
Yapmalıydım,korkmamalıydım,olurdu belki kendi kendine.
Belki.. Belki senden böyle bir adım bekliyordu karşındakide.

Şimdi ve şu anda ne kadar ahh-vahh etsen faydası var mı?
Harekete geçmezsen onca söylediğininde ne anlamı kaldı?
Haydi,haydi kalk ayağa silkelen,şimdi cesur olma zamanı.
Kaybedersin-kazanırsın, mühim olan atmak lazım o adımı.