Sevdiğim bir ailedir Aydınoğlugil. En sevdiğim ağabeyi İsmet beydi İnal’ın. Onun işi gücü kitaplaydı da onun için. Karagöz Camisinin karşısındaki Gençlik Pazarı onundu. Okumaktan gözleri zayıflayınca işi bıraktı.
Okul yıllarında Türktepe’deki evlerine giderdim İnal’la. Evde ilk dikkatimi çeken şey, odaların duvarlarındaki tümü kitaplarla hınca hınç dolu raflar olmuştu. Böyle bir evde büyümek ne güzeldi!
Ailenin en büyük çocuğu olan Tevfik ağabeylerini de tanıma olanağım oldu. Öğretmen olarak İstanbul’a atandığımda, Tevfik beyin Cağaloğlu Yokuşu’ndaki terzi atölyesinde hafta sonları bir araya gelirdik İnal’la.
Ne güzel günlerdi o günler! Aynı tadı, aynı özlemi İnal da duyumsuyor mu acaba? ..
İnal Aydınoğlu ilk gençlik yılları arkadaşımdır. Atatürk Bulvarında, Kırkayak’ın karşısındaki Ticaret Lisesinde birlikte okuduk onunla. Hatice Güllü, Feridun Erserim, Şükran/İhsan İncetahtacı, Fatma Şahin ortak sevdiğimiz öğretmenlerimizdi. Sınıf arkadaşı değildik ama teneffüslerde birbirimizi görmeden edemezdik.
Okulu bitirince soluğu İstanbul’da aldı arkadaşım. İnşaat işine atılmıştı Kadıköy’de. Yıllar sonra ziyaretine gitmiştim. Çok büyük ilgiyle karşılamıştı. Yere göğe sığdıramamıştı beni.
Sonra Lions Genel Başkan Yardımcısı olduğunu öğrendim. Gururlandım. Uzun yıllar İstanbul Gaziantepliler Kültür Dalanışma Derneğinde önemli görevler üstlendi. Sonra “Kadıköy Belediye Başkan yardımcısı oldu” dediler. Sevindim.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta