Sanki kıpırdanmak bile istemeyen, kalın dudakları, açmaya zorlandığı uykulu gözleri vardı. Dudaklarını sadece çok önemli sözleri söylemek için kullanırdı.
“Gazetemi verir misin çocuk…”
İlk zamanlarda “çocuk” diye başlayan bu istem cümlesi, sonunda “Fevzi”ye dönüştü. Gözümde o kadar kocaman bir insandı ki, böylesine kocaman bir insanın bana adımla seslenmesi mutlu olmamı sağlardı.
Gazetesi Ulus’tu. Hiçbir zaman değiştirmedi onu. Öbür “Ulus” abonelerimiz gibi gazetesini tersine katlamazdı. Gazete başlığının okunacak biçimde katlanması doğaldı ona göre. Oysa DP iktidarı, kendilerine tavır alanalara, özellikle de memurlara şiddetli baskı uygulardı.
Ben alışkanlıkla, kendilerine zarar gelmesin, diye başlığı içe getirecek biçimde katlardım. O, düzeltir, başlığı dışa getirirdi. “Kimseden pervam yok” der gibiydi bunu yaparken.
Biliyordum. Bizim dükkandan çıkıp elli metre ilerimizdeki camlı kahveye gidecekti. Orada her zaman oturduğu arkadaşlarıyla buluşacaktı.
Eğer onlar kendisinden önce oyuna başlamışlarsa, o gazetesini açacak, Garson Kâzım’ın kendisi istemeden getirdiği sade kahvesini yudumlayacaktır yavaş yavaş… Dudağından düşürmediği sigarası eşliğinde…
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta