Herkes onu Avukatlıktan çok para kazanıyor sanırdı. Kazandığı paraları Kültür Derneğinin aylık dergisine, bu derginin yanı sıra çıkarttığı kitaplara yatırdığını düşünenler de vardı.
Gerçek şu ki, Hulusi Yetkin, özellikle Başkanlığının ilk zamanlarında, sadece ve sadece babasından aldığı harçlıkları kullanarak çıkartmıştır o güzelim Kültür Yayınlarını. Gaziantep’in yaşamına çok şey katan bu kitapların sayısı yüzleri aşmıştı sanırım.
Aralarında benim “Ben Seni Çok Seviyorum” adlı şiir kitabımın da bulunduğu Kültür Yayınlarının yıllarca sürebilmesi sadece ve sadece Hulusi Yetkinin özverisiyle sürmüştür.
Başlangıçta bir görevi geçici olarak kabullenmek biçiminde algılayan Yetkin, zaman içinde Kültür Derneğini yaşatmayı yaşamının amacı haline getirmiştir. Bundan sonradır ki ne Kültür Derneği kendisinden, ne de kendisi Kültür Derneği’nden vazgeçebilmiştir.
Denizde bir adam boğulmaktadır. Sahilde bir yığın insan bu kötü manzarayı seyretmekte. Ama hiç kimse denize atlayıp adamı kurtarmayı düşünmemektedir.
Derken biri kendini sularda bulur. Gider adamı koltuklayıp bin bir güçlükle yüze yüze salimen kıyıya ulaştırır. Onu “Yaşa! Bravo! ” sesleri arasında alkışlarla karşılar sahildekiler. Bizim kurtarıcıda ise bir afra tafra. Olanca gücüyle bağırır. “Söyleyin len, beni suya kim itti! ”
Bu fıkrayı niçin anlattım? Kültür Derneği, yılını tam olarak anımsayamıyorum ama sanırım 50’li yılların ortasında sahipsiz kalmıştı. Kapanmak üzereydi. Benim gibi bir avuç genç bu güzelim kuruluşun kapanmaması için çırpınıyorduk. Ama sahilde dikilmiş:
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta