Bezm-i Elest II Şiiri - Muharrem Evirgen

Bir bıraksa bedenim ruhumu
Çıksam yedi kat semaya doğru
Katılaşmış maddeye mahkûmum
Açılsın şu özgürlüğün yolu

İlahi bir özden yoğrulmuşum
Vahiy ile yolumu bulmuşum
Perdelenmiş göklere uzanan
Zifiri karanlık kaybolmuşum

Sığındığım ağaç kendi kütük
Tuttuğum bütün dallar da çürük
Çömeldiğim mum alevi sönük
Sahi yönümüz nereye dönük

Zamanın mekânın çıkmazında
Zavallı yolcu karanlık yola
Prangalar vurulmuş ayağına
Savrulur durmadan arzdan arşa