Bez Bebek Şiiri - Yasemin Gökaydın

Hayatım ne yöne gidiyo diye düşünüyorum şimdi ve daha neler yaşicamı düşünüyorum.çocukluğumu düşünüyorum ve sonumu birazda …
Hayat doğumla ölüm arasında o kadar çok şey saklıyoki.ne yaşicağımızı bilmeden yaşıyoruz.hep iyi şeyler düşünüyoruz.peki istediklerimizin ne kadarını yaşayabiliyoruz?
Kendimi yargılıyorum,hayatımı, ne yaşadığımı ve aslında ne yaşamak isterken neler yaşadığımı düşünüyorum.ve bunların sonunda cevabını bulamadığım bi soru
Biz yazılmış kaderimi yaşıyoruz? yoksa kaderimizi kendimizmi yazıyoruz?
Çocukluğum geliyo aklıma.hep büyümek istedik.SEVMEDİK ÇOCUK OLMAYI..ne tuaftır ki şimdiyse hep çocuk olmayı istiyoruz.büyümenin bedeli ağırmış.
Aslında hiçbir zaman kötü insan olduğuna inanmadım.kimse dünyaya kötü birisi olarak gelmiyo.sadece kendimize,öfkemize,hırslarımıza yeniliyoruz.
Çocukluğun en güzel yanı..tos pembe hayaller vardır.bir bez bebekle anne yada baba olursunuz,bazen bi doktor olur hayatlar kurtarırsınız,bazen öğretmen olursunuz bir sürü öğrencileriniz olur…yani evren bir çocuğun elindedir.
Biraz büyüdükten sonra aşık olursuzun.ilk heyecanlar adını bilemediğiniz tuaf duygular…tarifi yoktur yani aşkın…ama saf,tertemiz,sadece varlığını seversiniz sevdiğinizin.uzaktan bir tek görüşle mutlu olmaktır birazda çocukluk aşkı..işte tüm hayatınız boyunca beklide yaşadığınız tek gerçektir o ilk aşk…
O zamanlar büyümeyi bekledik,sevmeyi,sevilmeyi,okula gitmeyi bekledik.yani hep bişeyler bekledik.peki ya şimdi? ? ?
Büyüdük.düşünüyorumda büyümek hayallerdeki gibi değilmiş.yaşamın en güzel zamanıymış çocuk olmak..
Niye kaybettikten sonra anlarki insan bişeylerin kıymetini.ve biz neden sevemedik çocuk olmayı.yada neden şimdi çocuk olmayı özledik böyle çölün ortasında suya hasret kalmışcasına?
Eğer cevap bulmak gerekirse bu sorulara bir çok cevap verilebilir.sığınılabilir bişeylerin arkasına.tıpkı hatanın hata olduğunu bile bile yapıldığında,vicdanı susturmak için sebeplere tutunmak gibi.
Kim olduğumu,ne istediğimi,ne yaşamak isterken neler yaşadığımı soruyorum kendime.insanım ve yaşıyorum öylesine.bazan kendimi dipsiz karanlık kuyularda buluyorum,bazen çareler içinde çaresiz kalıyorum,bazen kendimi yargılıyorum kendimle yüzleşiyorum,bazen etrafımı duyduklarımı gördüklerimi…ve bi çok şeyi düşünüyorum.görüyorumki hayat denilen yalanın içinde ne çok kaybetmişiz kendimizi. Bazen kendi kurallarımızı bile ezip geçmişiz.yani çocukluk hayallerinden kırıntılar bile kalmamış.yani büyümenin bedelini ağır ödemişiz.hani hep derler ya “zaman en iyi ilaç “diye.ben zamanın ilaç olmadığını gördüm.bazan zaman tünelinde öyle kayboluyoruz ki,ne istediğimizi bile bilmiyoruz.ne sonunu görebiliyosun ne de zamanı geri alıp yaşanmışlıkları değiştirebiliyosun…
Çocukluğun hayali büyümekti.büyüdük şimdiki hayalimiz ne? bazan bi çok şey bazen hiç bişey.ve hiçbir zaman dillerden düşmeyen bir keklime “keşke çocuk olsam”
Bir sabah erken kalktım her zamankinden çok daha erken.ve deniz kenarın indim.gözlerim denizin maviliğine takıldı sigaramı yakıp uzun uzun denizi izledim. denizin üstünde dalgalarla beraber bir aşağı bir yukarı inip çıkan martıları izledim ve denizin maviliğine ve martılara ayrı bir güzellik katan,doğan güneşin denizin üstüne saçtığı belki yıldızlar belki ateş kıvılcımı görüntüsündeki muhteşemliği izlemenin tadını çıkardım.yağmurda yürümek ve denizi izlemek her zaman ayrı bir haz verir bana.
Ve denizi,martıları,doğan güneşi izledikten sonra parmaklarımdan dökülen birkaç cümle…
GÜNEŞ OLMAYI İSTERDİM KARANLIK GECELERE SON VERMEK İÇİN
GECEDE YILDIZ OLMAK İSTERDİM GERÇEK AŞKLARA ŞAHİT OLMAK İÇİN(her aşığın bir yıldızı mutlaka vardır)
CANDAN ÖTE CAN OLMAK İSTERDİM BİR YÜREKTE
SU KADAR SAF,TEMİZ HAYAT VERİCİ OLMAK İSTERDİM
VE EN ÇOKTA BÜYÜMEYİ BEKLEYEN BİR ÇOCUK OLMAK İSTERDİM BEZ BEBEYİMLE