Sonbahar yıldızları gökyüzünü aydınlatıyor. Odam karanlık, yalnızlığın misafir. Perdeler rüzgara teslim pencerem yarı açık. Her şey sustu; gece bile.Boğuk sesimle sana sesleniyorum. Duymuyor musun? Şimdi sen uzağımsın, uzağımdasın. Sen şimdi bir tuzaksın. İçimde durmaksızın kanayan yaramsın. Sen şimdi her şeyden uzaksın…
Seni ilk gördüğüm an geliyor aklıma. Tanrım! Nefes almaya bile unutacaktım bakışların bakışlarımla kesiştiğinde. Üzerindeki kıyafeti hala hatırlıyorum. Zaten hiç unutmadım ki… Nefesimi tutmuştum. Sen farkımda değildin ve yanı başımdan geçip gitmiştin.
Şimdi söylediğim şarkısın. Bitmeyen şarkımsın. Üzerime okunmuş, eski gazete örtün. Yorgunum, uyumalıyım… Ben seni değil nefes almayı unutmuşum…
Belki geçmişimin gözyaşlarında gizli gibi hüznüm.
Belki de sadece bakışlarım yaşlandı acılarının derininde.
Sadece bedenim yorgundur belki cömert yalnızlığında.
Belki gittiğin gecede kalmıştır geçmiş güzel günler...
Ve bilki gidişinle tanıştım hoş,sarhoş, boş, loş şişşelerle.
Gece Karası Yalnızlık
İçimde bir acı Melodi, ağlıyor sanki,
Yukarıya bakıyorum, Bulutlar uzağımda.
İçimde hiç bilmediğim vee yabancı bir acı.
İnadına baktığım sahil her günden daha karanlık...
Ritmi bozuk sesler çıkıyor parmaklarımdan.
Şimdi vakit geç ve ağlamaklı sonbahar...
Yağmur gelecek bulutlar ürkek ve sensizliğin alkole sebep...
Deniz kokuyor ihtiyar sokaklar,
Sokak lambalarının mesaisi bitmek üzere...
Gün başlamak için hazırlığını yaparken gece gitmek üzere...
İki mevsim önce, dolunayın gözlerimde ışıldadığı yaz gecelerini hatırladım bu sabah.
Yapacak hiç bir işim yoktu.
Kalkıp önce sahile sonra da içki içip şarkılar söylediğimiz çay bahçesinin önüne gittim.
Terk edilmişti dalgalar. Bulutlar gökyüzüne sanki biraz uzaktı. Ürktüm!
Üşüdüm!
Parmaklarımı ısıtan sigara da bitti.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!