Beynimdeki ben. Şiiri - Hülya Yalçınkaya

Sen hiç bedenine ağır geldin mi?
Düşüncelerine demiyorum bak.
Onları sorarsan ne tartıya gelir, ne de gönüle sığar…
Çok geliyor be günde yirmi dört saat.
Geceleri daha uzun geliyor bana.
Zamanı durdurmuşlar gibi sanki.
Kendimi bulduğum zaman ya karanlık ya sessizlik ya kimsesizlik.
Ondan mı uzun geliyor ki?
Bir yıldıza saatlerce boş boş bakmak, ama saatlerce…
Saatlerce diyorum ama baktığımda karanlıkta bir ışık var…
Zamanın geçtiğini anladığımda sanki terk ediyor geceyi.
Birden irkildiğim zaman anlıyorum ki yerini güneşe terk etmiş…
Sonra diyorum yine başlıyoruz gündüz güneşine.
Ama ben en çok geceleri severim, kimsesizliğimi, yalnızlığımı…
Herkes gitti de bir bende “ben” kaldım gecelerle…
Tabii ki bu bendeki ben de tam anlamıyla “ben” isem…

25 Mayıs 2019