Beynimde Urlaşıyor Yokluğun

Küskün bakışlı bir beklenti içindeyim
Daraldıkça daralıyor hücrelerim
Dertten kayıp düşüyor yüreğim
Of çekiyorum
Ellerimle siliyorum hayatın kan revan yükünü
Yorgunum artık halim kalmadı
Ankara’da yanıyor ateşim
Yakıyor içimi mesafe tanımadan
Ellerim titriyor, hayata kusuyorum öfkemi
Beynimde urlaşıyor yokluğun
Çiviler çakıyorum kapılara
Ve kimse geçmesin diye yalandan kuleler inşa ediyorum
Yıkıyorum bütün korkulukları
Kargalara bırakıyorum hayatımın kanayan yanlarını
Lut kavminden oluyorum, ardıma bakmadan
Gidiyorum,
Sırtımda taşıyorum kayıp vahaları
Ve ‘su’sadıkça ‘sus’uyorum sana
Gözlerimde perçinleşiyor acı
Ayrılık trenleri geçiyor yüreğimden
Gece yarılarına salıyor beni
Kayıpları yenip gelemiyorum
Ayağımda zincirleşiyor keder
Yokluğunun fikrine dayıyorum başımı
Ve
Baş ucuma koyuyorum sıcak terini...