Beylerin Ölümü Şiiri - Doğan Karakuş

Toz
Toprak
Sıcak.......

Sapsarı gökyüzünde güneş
Kazmalar elde
Pamuk
Tarla tarla
Bir nefes
Bir soluk
Ter
Oluk oluk
Ana
Kardeş
Bacı
Şiirdi orta okul dergisinde
Mısralarda
'fakir öğrenciler boyacı'

Behey
Kravat
Lügat
Ve uyumlu bir adam!
Çıktı böylesine canhıraş
Emek
Alınterinin yücelttiği baş
Siz böyle tanıdınız

Hava ayaz
Eller kemre yarık
Tabanı kamyon lastiğinden
Derisi ham dana
Ayağında köşker dikimi çarık!

Dal köynek
Poyrazda kar soğuğu
Koşturur Toroslar'dan
Dişler
Toprak
Takır takır
Behey! .....
Görmediniz bu sefilliği
Boğaz
Karın
Doydu ya
Biraz da zılgıt.........

Çakıltaşlı dere
Akan su
Güneş
Kıpır kıpır doğa
Çimenler
Mor menevişler
Cilbirtinler.....
Doğuyordu
Ölmeye hazır
Otlattığım inekler
Yiyi yiyiverirdi
Tıpkı sizin gibi
Alışmamıştı hiç biri havadan
Bedavadan
Yaşamaya
Gün doğuşunda kıpırdayan
Menevişlerin
Çinemlerin
Kırağıyı atışı
Hayattı onlar için
Biri Ahmet biri Mehmet
Mehmet intihar
Ahmet ecel
Ki tüm cihana bedel
Yaşamı kana kana
İliklerine dek tattılar
Yıl 1976
Acı
Sancı
Kara haber
'Mehmet etti intihar'
Gurur!
Ya Ahmet bey.....
Hayat
Hep kıyıda durmaktır.
Sonra
Uçurumda
Sonsuza yuvarlanmaktır
2000 e mim kala
Dedim hep
Mim de
Lam da
Kalmadı.......
Ne Mehmet
Ne Ahmet
Dünün ırgatı
Boyacı
Aç
Ama gururlu
Vakur
Ve öylesine abide
'Bey' oldular sonradan
Öyle bilindiler
Behey!
Ne kadar tuhaf
Ne kadar benzer
Bende öyle oldum
Onlar gibi

Yok sa!
Hayat
Uçurum
Boşluk
Uçuyorum
Beyler böyle ölürler