Beykoz'um Şiiri - Talip Ercan

Önümde masmavi deniz,
Yalıköy sahilindeyim..
Yine kurulmuş bak dalyan,
Sanki ben içindeyim

Sıra sıra yalılar
Önlerinde sandallar
Vapurlar hep geçerken
Birileri el sallar

Önde mavi dalgalar
Arkada yemyeşil orman
Mutlu olmayı bilir
Kıymet bilir her insan

Beykoz’un Korusunda
Kaymakdonduran suyunda
Şen şakrak sesler var
O gök kubbenin altında

İlkbaharı yazı bir
Başka bir heyecandır
Onçeşmenin suyundan
İçmek mutlu bir andır

Güleryüzlü insanı
Sıkıntılar çekse de
Ne dert kalır ne keder
Boğaziçi’ni seyretse

Akşamüstü gün batımı
Dolar hep sahilleri
Ayışığı yakamoz
Mest eder hep gözleri

Girişinde vardır sıra
Sıra sıra kavaklar
Renk renk çiçek açmış
Kenarda Erguvanlar

Anne,Baba eş çocuk
Gezer akşamüzeri
Yan bakmaz sana kimse
Görmezsin hiç süzeni

Tek derdi işsizliktir
Beykoz’umun insanı
Sabah akşam doludur
Otobüsü vapuru

Küçük şeyle mutludur
İsyan etmez kadere
Onun için mutluluk
Sağlıklı geçen bir gece

Yine akşam olmuştur
Meydan insan dolmuştur
Yorgun argın olsa da
Sohbetleri hep hoştur

Çayırında çocuklar
Koşturur da koş durur
Uçurtma ve çıtalı
Rüzgarında uçurur

Akbaba’nın bastonu
Kanlıca’nın yoğurdu
İsmin almış bilirim
Büyük cevizden Beykoz’u

Kavak,Poyraz,Riva’sı
Hafta sonu arası
Her insanın kapanır
Kapanmayan yarası

Polonez,Bozhane
Göllü Paşamandıra
O Yemyeşil örtünün
Renklerini sırala

Paşabahçe Çubuklu
Göksu Küçüksu’yu
Beykozlu bilirim
Huylarını suyunu

Şişe Cam Tekel’i
Bir de Deri-Kundura
Üzülür kahroluruz
Neden ki hep boş dura

İstanbul’a uzaktır
Gönüllere hep yakın
Kırmaz insan evladı
Konuşurken bir bakın