Beyitler Şiiri - Kazım Üçok

Üstümüze inerken acılar perde perde
İsyan etmemek mümkün mü kokuşmuş bu âlemde

Zaman öyle bir zaman ki kendi öz ruhunu yitirmiş
En güzel türküleri bir hoyrat sürükleyip götürmüş

Hep böyle hüzün mü mutluluğun öteki yüzü
Bir sevda uğruna harcadık şu giden ömrümüzü

Kimi dağ başında bir çalı belki, belki bir diken
Kimi saraya sultan olur durup dururken

Ne zaman çatlasa gök sarsılsa yer kudursa deniz
Hep yanlış kıyılara savrulur yelkenlerimiz

Yitirmiş mihrabını celladına tapan cehalet
Sen ister söyle ister anlat ister kelam et

Musallat oldu ömrümüze engerekler çıyanlar
Kanlı zalim çıktı kendini evliya zanneden piyonlar

277

Ne bekledik bu hayattan neler umduk ne bulduk
Haremiler elinde ziyan olduk perişan olduk yorulduk

Bir yanımız zifiri-zindan bizim bir yanımız yasak
Ağaran şafak ne yapsın, biz hâlâ uyanmıyorsak

Ne günahlar işledik ki böyle hüsrana düştük
Biz ki; kahpe tuzaklar ardında zindana düştük

Acımaz kesilen parmak asla eğer adalet olursa
Tavafa durur gökte melekler hak yerini bulursa

Doğruya doğru derken eğriye çıksa da adımız
Ne zorbaya boyun eğer, ne değişir fikri-yadımız

Kim öldürdü o nazlı didarı göz göre göre
Kim çekti idam ipini, hangi gafil hangi hergele

Eğer zulmü görmüyorsam ben yüreksizim ben körüm
Yazsam zindana atarlar beni, yazmasam ben ölürüm