BEYİT-ullah Şiiri - Durmuş Güner

Ol muradım gerçekleşse zakir-i habibim senle
gitsem bu aşk için geriye,ilerden el çekilmez.

Ne muratmış tövbe! yare kavuşmak nasip değil.
Nasip kaderden gelse de; söyle neden vazgeçilmez?

Belki yarin bana dönüşü pervanedir,ateştir.
Yansak ta ateşin etrafında söyle neden dönülmez?

Yare göstersem yaramı; ki ne yaradır,derindir.
Aşkın şarabı zehir olsa,yudum yudum içilmez.

Yaralarım vardır içimde,bu aşktan ki o bilmez.
Deseler de aşkımı ona,o bi zahmet söylemez.

Kalıp tek başıma bu diyarda,viranemi olsam?
Hangi pazarda bedenime beyaz kefen biçilmez?

Gezsem aşkın pazarında seçsem yarin iyisini,
Seçersin belki kabak çıkar,karpuz değil,seçilmez.

Ve sonra gitsem meyhaneye dem vursam kana kana,
Aşk şarabı bu,kötü çarpar,gazoz gibi içilmez.

Yiğit dediğin haykırır,inletir dağı taşı,
Söker içinden atar gider,sinsi değil gizlemez.

Yapsan kötülüğü affeder,öper başına koyar,
onun derdi aşkladır,velakin kin nefret beslemez.

Aşktan dilim yandı artık ne içirseler anlarım.
Yarim bu işte ustaysa,o zaman söyle kim çömez?

Ey yar! nedir senin bu tavrın? sevgimi verdin yani!
Gönül muhabbete amenna,böyle sevgi istemez.

Katibin gönül fermanını durmuş okur halk dinler.
Kim bilir seni son durak ta bekler ya da beklemez.

06.02.2010