Beyinsiz Akla Lanet

Viyana önlerinde şahlanışı atımın,
En mutlu hatırası olmuştu hayatımın.

Çelik bir hançer gibi, saplanıyor bağrıma,
Kalan ayak izleri, sarhoş kaldırımlarda.

Nal sesleri geliyor kulağıma, nereden?
Belki Yavuz dönüyor muzaffer bir seferden.

Belki de Yıldırım'dır, gururunun sesi bu,
Belki de Fatih Mehmet geziyor İstanbul'u.

Tuna'dan, Endülüs'ten aynı sesler geliyor,
Mısır, Tunus, Cezayir aynı sesi veriyor,

Akdeniz dalgaları sahile serilirken,
Acıklı bir bestedir, Cezayir’den yükselen.

Köpüren şu dalgalar, sesleniyor Oruç'a,
Yelkenli kadırgalar, hasrettir Barbaros'a

Ulaklar çıkmış yola, elde sultan buyruğu,
Dolaşırdı, Sırbistan ve de Arnavutluk'u.

Kalelerde gözcüler, ufukları tarıyor,
Komutanlar, krallar, Türk elçisi arıyor.

Bir akıncı beyinin ismi dudaklarımda,
Baygındır kaç prenses, yatak odalarında.

Malkoçoğlu mu desem yoksa Aydın, Bali mi?
Okşayan ipek teni bir şehzade eli mi?

Nerde kaldı diyorsun cömert Nil, azgın Tuna?
Giden akıncılardan, dönen var mı yurduna?

Nerede gök kubbeyi delen minarelerim?
Zulmün kan izlerini silen minarelerim.

Akdenizi göl yapan Barbaros, Turgut hani?
Titriyordu görmeden hepsi senin gölgeni.

Çağ açıp çağ kapatan Fatih'in torunları,
Ne hale soktu bizi şu Bizans oyunları?

Gerçeğin son ışığı, düştükçe karanlığa,
Korku beşik sallıyor, kaybolan sultanlığa.

Karanlığı kendine mesken tutan cüceler,
Yatak odalarında, çözüyor bilmeceler.

İşte batı dediğin kokuşmuş medeniyet,
Eski efendisine akıl veriyor hayret.

Yalnız onunla kalsa, para, teknik veriyor,
Benim kafa tasım da utancından eriyor.

Binlerce sene önce hikmetken bize Kur'an,
Diyor benim aklıma, utan halinden utan.

Feza kimin elinde varken miraç kandili?
Daha nice hikmetler, kim dilini yutmaz ki?

Beni benden koparan beyinsiz akla nalet,
Yarabbi, şu aklıma taze bir beyin naklet.

Ya bu başı bedenden ayır öyle gideyim,
Ya kendimi kendimden sorup da öğreneyim.

DOSTOZAN-1985