Beyin Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Sevdalar deryasında yanan sadece beyin,
Olanlardan habersiz kalbe iftira eyme.
Herşeyi biriktirip saklamakta çok emin,
Yaşanmış geçmişleri kalbe hatıra etme.

Yaşları döken beyin, sanma ki; gözlerindir,
Beyin eder duayı, sanma ki; ellerindir,
Sevgi ve nefret onun, zannetme ki; senindir,
Onun dediklerini dile fatura etme.

Kalp olarak çırpınır yüreğinin içinde,
Sevdi mi seven odur herşeyi bin biçimde,
Odur cevap arayan her nedende, niçinde,
Kader ona yazılı, alnına tuğra etme.

Gülümseyen, inleyen, yalvaran o, derinden,
İçinde bakan odur dünyaya gözlerinden,
Eserini yapan o kendi öz eserinden,
Hiç boş yere kurulup boşa fırtına etme.

Yeter ki sen duy, anla, o dilsiz de konuşur,
Ele, kola hacet yok; onlarsız da güreşir,
Ona yakın, uzak yok; menzillerden görüşür,
Düğümü çözen odur, sırrı kumkuma etme.

Herşey onun bendesi; el, kol, gövde ve bacak,
O görmek istedi mi gözler elbet bakacak,
O yanmak istedi mi gönül elbet yanacak,
Organa değer verip boşa tantana etme.

Organlar olmasa da o cevherdir, arzular,
Kendi kendine sever, kendi kendine korkar,
Gözleri görmeyende yine dışarı bakar,
Cevhersiz bedenini cevhere yama etme.

Barlıoğlu diyor ki; varlıklar akıllarda,
Belki de hiçbir şey yok bu seraptan dünyada,
Kendini hiç yitirme bir uyduruk rüyada,
Bedenini cevhere etten kaplama etme.

(Hikmet BARLIOĞLU (1933-2003) 'nun
MÜHÜRLÜ KİLİT isimli Felsefi Şiirler 'inden > 106-107)