Ben seni kalbime gömerken, soğuk topraklar üzerime yağıyordu, ter kokuyordu kalbim belliki çok yorulmuştu, baktimki atacak tâkati kalmamış, gömerken atmaya yer kalmamış...
Dinim, mezhebim ve ırkım gözlerinin içindeki çocuktu.
Ürkek, korkak üzerine atılmış kat be kat ağır yük timsali.
Debelenmeden yürümeye çalıştıkça boğazına kadar tırmanan bir sancının gölgesinden korkuyordu.
Etrafından gelen telkinli açıklamalara rağmen sorgulamayı ihmal etmeyen bir çocuk merakı.
Değişmemeye yüz tutmuş geleneksel anlayış kendini dogma ilan edip şeytanın laneti olmuştu.
Kaçmaya çalıştıkça şeytanın laneti peşine takılıp kelle sayılarından haber veriyordu.
Değerlere sahip olduğunu iddia edenler tüccarlık yapıp insanları kandırıyordu.
Çocuğun bütün çabaları beyhude geçiyordu.
Dogmalar ve kelle sayılarından bıkan çaresiz,
Kalbime sığınmak istiyordu.
Kayıt Tarihi : 28.12.2015 03:51:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!