Beyaza Yolculuk Şiiri - Ufuk Çoban

Beyaza uzanan uzun bir yolculuktur düşleri süsleyen,
Zaman zaman umutsuzca, zaman zaman umarsızca büyüyen.
Belki sabır taşlarıyla bezenmiş bir yuvanın duvarlarında çınlayan,
Hoş bir sedadır vaktini bekleyen, beklerken büyüyen.

Günleri dolduran dakikalar bile çaresiz kalır sabrın karşısında,
Hızla akmak için elinden geleni yapar bu kutsal yolda.
Kuşlar bile müjdeler vaktin dolduğunu, zaman tükendiğinde,
Tabi tükenmek bilirse, bunca güzelliğin yanında.

Son nokta umuttur, candır, vazgeçilmeyecek bir arzudur,
Ne yapsın gönül, düşündükçe deli dalgalar gibi kudurur.
Bilir ki sonunda en büyük mutluluk onundur,
Paylaşmadıktan sonra neye yarar ki, bu öyle bir duygudur.

Güneş bir kaç kez daha fazla doğup batsa ne olur ki?
Fırtınalar daha çabuk kopup nihayete erse kim takar ki?
Zaman benim, sen de benim hayatım,
Bir ömür boyu beyninden, kalbinden akar giderim.

1999