Beyaz zambaklar Şiiri - Ömer Bayram Eroğlu

Issız bir vadide zambak kümesi,
Açar her bahar, morlu, sarılı,
Bütün el değmemiş çiçekler,
Bu vadide zemberek gibi açar.
Uçurumun ucundaki çiçek,
Savrulur rüzgarda kırılırcasına.
Yakından dokunmak ne mümkün,
Uzaktan gözlerinle seveceksin.
Ben böyle bir çiçeğe vurgunum,
Yanına varmaya yürek ister.
Gül bahçesinde gül koklamak,
Sıradan bir şey olsa gerek,
Kıyısında uçurumun erişilmeyen,
O sarı çiçeğin sevdalısıyım ben.
Her pazar ben bu kıyıda dertli,
O karşı kıyıda sevdalanır.

Her çiçek nazlıdır gün batımında,
Her çiçek yalnızdır gün açımında.

Yalnızlık devriye gezer vadide,
Her çiçek yalnızlığın ateşinde,
Her sevgili bir çiçeğe mahkum,
O çiçek üstüne benim sevdam.

Bir rüzgar eser kırbaç gibi,
Tutunamaz kelebek o çiçekte,
Havalanıverir durduğu yerden,
Vurulmuş da seken ceylan gibi.

A rüzgar esmez olaydrın,
Küçük kelebeği oradan,
Ayırmaz olaydın., kenarındadır uçurumun,
Uçurumda benim zavallı gönlüm,
Savrulan kelebek yaşamında,
Böyle delicesinedir sevdam,
Güzelleştirir yaşanmayan duygu.
Dağ gibi sevdam görünmez olur,
Yüreğim kelebek yüreğindedir.
Her çiçek zalimdir kimi zaman,
Açar arsız uçurum kenarında.

Her bahar böyle sevdalanırım,
O sarı, yapayalnız çiçekle,
Her bahar böyle dertlenirim,
Olsun yine de gönlüm rahat,
Kalbimi orada bıraktımsa da,
Başımı çevirmeden giderim.

O sarı çiçek yapayalnız orada,
Ipıssız vadinin ılık koynunda,
Kimsesiz beyaz zambaklarla uyur.
Bu yüzden gönlüm kuş kanadı,
Uzarım, önümde yollar uzar,
Ben uyur, zambaklar uyur vadide,
Kimsiz, kimsesiz beni sayıklar.