Beyaz Yelkenli. Şiiri - Ali Rıza Saygan

Beyaz Yelkenli! .

Kar beyaz yelkenleri, fora etmiş bekliyor,
Demir aldı sahilden, derya’ya açılıyor,
Rotası belli değil, kendi halin de sessiz,
Meltem’le pupa yelken, sonsuzluğa gidiyor.

Öyle bir gidiş ki bu, giden geri gelmiyor,
Bu sandal tek kişilik, asla çift binilmiyor,
Ufukta kanat, kanat, gözden uzaklaşırken,
Sevgililer sahil de, kanlı yaşlar döküyor.

Sevr-i sefer mukadder, kaçış yok bu seferden,
Genç ihtiyar, kız, kızan, amma geç amma erden,
Kuyruklu yıldız gibi, sonsuzluğa süzülür,
Figan, feryat, nafile, hiçbir şey gelmez elden.

Tayfun, fırtına, bora, kudursa da denizler,
Korku bedeni sarsa, fal taşı olsa göz’ler,
Nidalar, çığırtılar, ayyuka yükselse de,
Dua’larla, tekbirle, akıbet’e giderler.

Bu musalla, bu liman, yadırgı değil bana,
Bu limandan baba’mı, yolcu ettim limana,
Çok geçmedi aradan, genç yaşta kardeşim-i,
Bu limanda gönderdim, ben rahmet-i rahmana.

Yakında bir kez daha, ziyaret edeceğim,
Allah ayan liman’a anamla gideceğim,
Sonsuzluğa açılan, beyaz yelkenli ile,
Arş-ı âlâ’ya; Anam, ben yolcu edeceğim.

Bu kutsal yolculuğa, çıkmama ramak kaldı,
Hazreti; Azrail’ de, üç kez kapımı çaldı,
Dünya sizlerle güzel, siz yoksanız cehennem,
Liman’a son gidişim, yelkenli hazırlandı.

Demir alma zamanı, sefere çıkıyorum,
Kılavuza gerek yok, rehber istemiyorum,
Sallanmasın sahilden, ne mendil, ne de bir kol,
Kaptan-ı; Derya ile Uhra’ya gidiyorum.

Arz Ederim.
Yazan: Ali Rıza Saygan.
Şiir No: 128 Tarih: 16/ 12/ 2011 Anne’min yoğun bakıma girişi.