Beyaz yaban gülü... Şiiri - Yüksel Nimet ...

Geçmiş gelecekte asalak,
Ağaç toprağa, dal ağaca sevdalanarak,
Ne kadar sarılsa da,
Doymaz vuslata...
Seven sevdiğine bel bağlar,
Mürşid dervişine el bağlar...
Muhtaç bebekler; sıcak bir kucağa,
Bebekle süt,
Sarıp sarmalar anneyi.
Mızrap tele,
Tel mızraba,
Mızrak yiğide,
Kirpik göze kavuşur,
Vuslat anında...
Beyaz gülüm yabanlarda,
Döker yapraklarını...
Gülün yaprağını rüzgarla vuslata,
Erdiren rabbim;
Bize vuslat ne zaman?
Sana ayan,
Benim gönlüm de an be an,
Seninle vuslata ermek ister;
Bize vuslat ne zaman?
Güneş güne kavuştu,
Kavuşmalar ne gün?
Arı çiçekten bal alır,
Gelincik güneşten al
Yaban gülü yabanda hep yanlız kalır...
Bahar yaza, yaz güze,
Kış bahara sarılır...
Rüzgar ara sıra öper döker,
Gülün yapraklarını,
Eğrelti toprağı sarar,
Döne döne değişir mevsimler,
Benim gönlüm seni ister...
Doymam vuslata...

27/Mayıs/2009/Bodrum