Beyaz Umutların Açmayan Çiçekleri

BEYAZ UMUTLARIN
AÇMAYAN ÇİÇEKLERİ

Yalnız kalmış ruhum gibi,
serin kuytu bir ağaçlık.
Beyaz umutlarımdan
döşenmiş gövdeleri.
Asumana uzanıyor çiçeksiz elleri…

Çekip aldım kalbimden,
bir nebzecik kor ateş;
kazıdım gövdesine,
çizgi-çizgi ismini;
uzansın sarsın dünyayı
ateşten kökleri! ..

Rüzgâr serinletsin başını,
“su” diye inlesin
her yeşeren dal.
Bülbül konsun dalına- gül yerine-
dört mevsim;
şakısın biteviye,
açmıyor çiçekleri,
sevgili gelsin diye…

(Erzurum, 6.8.1976)