Beyaz Tenli Kimsesiz Kadın

gece ağlıyordu
yağmurda
ıslanmış,
duyguları sömürülmüş,
yüreği kırık
beyaz tenli kimsesiz kadına...
elleri kalmıştı
hayatın yakasında,
yüzü...
ele el uzatandaydı
caddelerde şimdi haykırışları.
özgürlüğü ayak izinde,
yağan yağmurda kaldı
şimdi
sevda yaşları...
belki de özlenen
o gençlik telaşları...

gece ağlıyordu...
beyaz tenli kadına sessiz, kimsesiz.
üstünde
ölü kokusu,
elbisesi delik
can acısı
alışa gelmiş hayatı...
ellerinde nasır,
saçları
düğüm düğüm,
köprübaşında
ayakları ıslak!

gece ağlıyordu...
bir kaç şiir kadına kalan
ıslanmış ceketin cebinden düştü.
belki de geceye armağan...

sokaklar çamur
insanlar donuk
ışıklar sönük.
hiçe sayılmış,
kimsesiz siyah saçlı kadın.
yoklulara uzanan elleri
ölüme daha da yakın!

gece ağlıyordu...
yalanlarla dolu hayattan alınmış kadının
beyaz tenine...
gece ağlıyordu...
duygusuzca öpülmüş,
kandırılmış
kadının dudaklarına...

ve gece yine ağlıyordu...
sabahı özleyen
kadının
yosun yeşili gözlerine...

kadın ağlıyordu,
her sabah yaşadığı geceye
ve kadın hep ağlıyordu
insanlardaki yoksulluğa,
içinde donan çocuğa...
paydası payda kaybolmuş hayata.

ve kadın hala ağlamakta
iki dağın arasında sıkışmış
maviye,
maviye,
maviye

ve
gece sustu.

kadın hala ağlıyordu...

17/12/2001 01:30 (Kütahya)