Beyaz Sokağın İnfazı Şiiri - Selma Ateşin

Sokağı;
ağırlığınca,
kuşanıp kambur sırtına,
sinmiş zifir kuytuluğa! ...

Ayaz pörsütmüş ellerini gecenin,
bir ses uzağında;
çıngırak nefesi...

Mağrur,
iki göz düşmüş,
yüreğinin kuytu odacığına;
yangın yeri elleri örselenmiş...

Delirtilmiş kentin,
delik kaldırım taşlarına uzanmış,
deli gözlü adam! ...

Coşku ıskalamış şakağını,
irkmiş gözlerini ölüm bulamış,
yakarmış göğe;
yakarmış;
turna boyu evren dönmeye...

Düşerken dizelercesine esrik seyrinde:
Doğa, akça pakça gelinlik
ve zırh sanki;
dimdik...

Dik başıyla dizlerini öperken;
avuçları sımsıkı gömülmüş bacaklarına,
sonsuz uykusuna uzanmış,
bu da,
utanç kalesi,
yordam kesene! ...

O adam ki;
sokağı ağırlığınca,
kuşanmıştı kambur sırtına...

Ne ki sokak,
kolonlarıyla,
'DUR! ' demedi ayaza...

Ölüm katarına,
katmış,
gizem kokan adını,
saçmış,
merihin alına;
yırtık ceplerinin
bilyelerini...