Beyaz Reno Şiiri - Adnan Deniz

Yeni evliydi ziya hoca. Karalık’ta bir ev bulmuştu. Ev uzaktı ya, okula olsundu." Kadı kızında bu kadar kusur olurdu “diye teselli buluyor, okuluna her gün yürüyerek gidip geliyordu.
Gözü bir araca takılırdı her gün hocanın. Reno marka beyaz bir araçtı bu. Komşu evin önünde, öylece süzülüp dururdu.
"Allah’ım hiç bir şey istemem senden, böyle bir arabam olsa yeter diye "Ziya hoca, her gün dualar ediyor, yayan okula gidip geldikçe yoruluyor, yoruldukça böyle bir arabayı daha da çok istiyordu.
Eski bir modeli, Renault’un TL sürümlü bir aracıydı gördüğü. Hiç te araçlardan anlamazdı ziya hoca. Zaten ehliyeti de yoktu onun. Gerçi alsada bu aracı kullanamazdı.
Eşine de diyordu bunu, ah bir arabam olsaydı!
Eşi, bu haline çok üzülüyordu hocanın.
Yine günlerden bir gün yorgun argın gelmişti evine hoca. Fal taşı gibi açıldı gözleri birden hocanin. Evin önünde hocanın hayali, bir araba duruyordu -Bu nedir? Diye sordu ziya. Arabanın yanında eşi ve emmioğlu Erhan ona bakıyor, gülüyordu.
Meğer hocanın eşi satmış bütün bileziklerini, eşinin arabayı çok istediğini biliyordu. Arabadan anlayan emmioğlunu da çağırarak, almışlardı beyaz Renoyu.
Buruk bir sevinç bürüdü hocanın yüreğini. Gerçi dileği olmuş, istediği beyaz renosuna kavuşmuştu. Âmâ yeni gelinin artık boğazında kolyesi, kollarında o güzelim bilezikleri hiç olmayacaktı. Fedakârlığın lezzetini hissetti yüreğinde, ama işte o gün anladı ziya hoca, birileri gülerken, birileri ağlayacak, bu dünya da birileri kaybederken birileri kazanacaktı.