Beyaz Ren Geyiği Şiiri - Mesut Yüksel

Karın uykusuna sızan bir hayaldir o;
beyazın içinde kaybolan,
kendi gölgesini kar tanelerinde unutan bir rüzgâr…

Kamuflaj değil, bir varlık borcudur teni;
boynuzlarına kadar süzülmüş,
kaskatı ve kristal bir yazgıdır taşıdığı.

Gözleri; Ayaz’ın kalbinde iki damla kor,
alaz alaz yanan birer nar tanesi…
Kırmızı bir hırsla delerken karanlığı,
soğuğu bile tutuşturur bakışları.

Kanada’nın dilsiz ormanlarında
bir ayinden sağ çıkmış gibi hüzünlü,
hiç yaşanmamış bir masaldan fırlamış kadar özel.

Sesleri, bir çığın düşüşü kadar derinden;
boğuk, kısık ve zamansız…
Sanki kuzey ışıklarının yeryüzündeki yankısı.

Sen, puslu ormanların
kendi içine kapandığı o en kuytu an;
doğanın mermer sessizliğinden kopan
en zarif parça.

Sen, kışın göğsünde atan o ak damar;
ateş ve soğuğun
hiç bitmeyen, sessiz ittifakı.

Ve sen, bütün sessizliğiyle doğanın içinde kaybolan, ışık ve gölgelerin arasında varlığını kutsayan bir mucizesin.