Beyaz Ölüm Şiiri - Necla Arpa Gülaçar

BEYAZ ÖLÜM
Bahçesaraya kar yağar
Analar ağıt yakar.
Beyaz ölüm...
Dağların oyuklarında taht kurar.

Daha bu sabah yanımdaydı Babam...
Saçlarımı okşamış
" Gülamın ne istersin Van'dan"
"Konuşan bebek isterim"
Karı sevmez mi çocuklar...
Ben sevmiyorum!!!
Babamı aldı beyaz karlar...

Ensesinde beyaz ölüm.
Bir elinde konuşan bebek...
Annem ağıt yakar!
41 can oy havar...
Çocuklar babasız kalmış.
Asker boynu bükük.
Can kurtarmaya giderken.
Canından olmuş erler...
Gözü yolda üç aylık bebeler
Taze gelinler,nişanlılar
Çorbasını yapmış,yol gözleyen eşler.
Feryad-ı figan sarmış tüm ovayı...
Ciğerler pare pare...
Kar hiç bu kadar sevimsiz olmamıştı.
Dağlar oyuklarında beyaz ölümü saklar.
Analar yürek oyuklarında korkuyu avutur.
"Bu garabette oturmayın" dedim.
"Deme öyle yavrum burası cennetten bir damla.
Cennete giden yollar dikensiz olur mu?"
Analar yüreğinde daha kaç korkuyu avutur
Bilmem...
Beyaz ölüm her dem
Yiğitlerin ensesinde...

(#BAHÇESARAY'da çığ felaketlerinde hayatını kaybedenlere ithafen 9 şubat 2020 ANKARA)

Necla Arpa Gülaçar