Beyaz Ölüm Şiiri - Recep Duran

Soğuk, çok soğuk donuyoruz anne
Şimdi senin dizini özledim, sıcacık kucağını özledim.
Bir bora, tufan misali ufukta, birazdan yanımızda.
Toz gibi bir kar serpintisi yüzüme yapışmakta
Bizim oralarda toprak vardı hani
Sahiden ben burada hiç toprak görmedim anne
Beyaz toprak olur mu? Olmaz tabi.
Ama bu topak beyaz, hani sen söylemiştin;
Kara toprak derdin, ne gelirse senden gelsin derdin,
Toprağı överdin.
Burada kara toprağa kara kış diyorlar anne.
Yürüyoruz durmadan, aldırmadan kara kışa…
Ocaklığımızı düşlüyorum ısınıyorum biraz.
Düşler kuruyorum, mavi düşler, seni özlüyorum.
Ama öyle değil, düşüme izin vermiyor kara kış anne.
Gidiyorum, karalığın kara kışına giriyorum…
Kara kışa harp ilan ettik Sarıkamış’ta ara sıra düşüyorum.
Üşüyorum, donuyorum anne, biraz ısıtsana.
Ayakta ölmeyi gördüm anne.
Her birisi buzdan heykeller gibi, henüz on beş yaşında.
Uykum geldi, çok uykum geldi.
Kıvrılıyorum sıcak yorgan altına, senin yanına
Biliyorum sen sıcaksın, düşleyerek sana geliyorum.
Burada ölüm özleniyor be anne.
Bir şey deme sakın, benim için üzülme.
Güzel olmasa ölür mü herkes be anne.
Giriyoruz cennete uçarcasına…
Bekliyorum biraz, ufka bakıyorum.
Orası da beyaz, artık yeter diyorum ama nafile.
Burada geceler bile beyaz biliyor musun?
Gözlerim kamaştı artık yoruldum, duruyorum.
Ayaklarımı okşa, saçlarımı yana yatır, sev biraz
Çocukluğumun masum geceleri yok artık, buralar çok ayaz.
Ah hani o eski gençliğim nerede?
Nasılda seğirtirdim değil mi anne?
Ben mi yaşlandım, dizlerim mi gitmiyor ne anne?
Aslını sorarsan ben ölüyorum be anne, ben ölüyorum
Ölmeden kefenimi giyiyorum.
Aldanmışım kamışın sarısına.
Sarı yok anne, hiç sarı yok.
Ölümün beyazı var kefen renginde.
Hoşça kal anne, hoşça kal.
Yanımda senden bir oyalı mendil ile bir de gümüş yüzük var.
Sarıkamış’ta ne sarı var, ne de kamış var.
Birbirine sarılmış ölümüne yatış var anne,
Ölümüne yatış var.

30/04/2014