Beyaz Ölüm Şiiri - Burhan Aysal

BEYAZ ÖLÜM.

Hani demiyorum da,
Belki onbeşinde,
Belki onsekiz,
Belki yirmisinde.

Puantiye etekli,
Büzgülü belli,
Ateş gibi rujlu,
Belki de dişleri telli.

Hula hop,
Kıvrım kıvrım belinde,
Raks ederken ateş böcekleri,
O kınalı ellerinde.

İşte o günler gülüm,
Nerden aklımıza gelecek,
Adından korktuğumuz ölüm.

Sonra,
(Ah o sonralar yok mu?)
Sonra,
İstediğimiz çok mu?
Diye soran bakışlar,
Veeeeeee
Mor ışıklar altında,
Unutulmayacak alkışlar.

Hepsi;
Bir kölelik zincirinin
Son halkasının içinde,
Bir isim açıkcası,
Belki de istediğimiz değil,
Hiç ummadığımız bir başkası.

Siyah;
“Gece koyu, gece kara”
Kırmızı;
“Aşk ve sevda”
Mavi;
“Gözlerim ve sen ömrüm”

Nereden aklımıza geliyor,
Hani adından en çok korktuğumuz,
Ölüm?

İşte “bunun adı yaşamak,”
Dememişmiydim gülüm.
Zulüm=
Adından korktuğumuzdur ölüm.

Çengelköy 08.09. ‘10