Beyaz Mutluluklar Şiiri - İsa Yılmaz

beyaz mutluluklar dökülüyor
yağmur gibi telaşlı
sancılı bulutların bağrından
sabırsız topraklara damlıyorlar
hüzün kokuyor heyecanlar
bir gül yeşertme umudundalar
oysa kanlı bir destan yazılıyor
beyaz mutlulukaların kalemiyle
zafer bayrakları çekiliyor acıların üzerine
tahtlar kuruluyor gözyaşı saraylarına
kırmızı halılar döşeniyor gurur abidelerinin
küstah kralların ayak altlarına
kılıçlar kınına sokuluyor ama
mezarı kazılmamış binlerce ölü var
leş kargalarına düştü bayram yapmak
beyaz mutluluklar kana bulandı
dağlara kaldırıldı akbabaların kanatlarında
nefesi kesik şimdi ölülerin
konuşma sırası Azrail'de şimdi
bir yangın dumanı gibi yükseldi ruhlar
ah beyaz mutluluklar esir şimdi
kral tahtında haykırıyor:
benden büyük var mı ki
bu adam hiç tarih okumamış ki
beyaz mutlulukların bardağından
saltanat kadehinden kan içtiğini görmüyor ki
büyülenmiş gözlerinden kibir akıyor
saatler baştan ve sondan işliyor
iki nefese muhtaç olsa da insanlar
hiç ölmeyecekmiş gibi yaşıyor
beyaz mutluluklar
yağmurlar ve insanlar
gökten gelip toprağa gidiyorlar
bir saniyede doğuyor
bir saniyede yaşıyor
bir saniyede ölüyorlar..