Beyaz Martı Şiiri - Mehmet Osman Erol Ünal

İnan ki söylemek içimden gelmiyor
İstemeden dökülüyor dudaklarımdan
'sen...beni terk etmelisin! ... '
Bu tehassür, bu keder artık bitsin...
Son defa öpüyorum yanaklarından
Bilmelisin...

Sakın arkana bakma bensiz giderken
Sakın ağlama,dayanamam...
'kal ' derim, seni kandırabilirim
Kalabilirsin...

Sen, aşkı arayan beyaz bir martı
Ben, deniz... köpük, köpük...
Coşuyor, taşıyor içim, duydukça o çığlıkları

Sarıl bana yosun gözlüm
Öyle sarıl ki sıcaklığın bende kalsın
Sarsın bütün rûhumu derinden
Çünki sen hasretim olacaksın

Dikme! ... o çocuk gözlerini gözüme
Bakışların eziyor beni
Ben o kadar güçlü değilim
Kıyamam sana, dayanamam
Bilirsin...

Sarıl bana yosun gözlüm
Son defa sarıl ama söz ver
Ağlamayacaksın! ...
Sana bırakıyorum bütün umutlarımı
Hayâtı bundan böyle kendince
Ve bensiz yaşayacaksın...

Bir tebessümdü beni bağlayan, saf ve mâsum...
Şimdi o düğümü ne yapsam çözemiyorum
Gözümde yaşlar var rûhumda isyân
Ne günâhı varsa bu aşkın ben yükleniyorum...

Sen, aşkı arayan beyaz bir martı
Ben, deniz... köpük, köpük...
Çoşuyor, taşıyor içim duydukça o çığlıkları...

Boşluktayım...
Soğuk ve sonsuz...
Ellerim üşüyor
İçimde tarifsiz bir acı
Birden... dibe vuruyor her şey...
Susmak bilmiyor beni kahreden
O martı çığlıkları...

(İstanbul, 8 Şubat 1999)