' Beyaz Lale Şiiri - Sevim Yakıcı

öyle temiz, öyle saf, kirletilmemiş, dokunulmamış masumluktaki sevdalaradır sevdam kaldıysa eğer... Kaç lâlenin asırlara hükmeden beyazı işlenir ki bakışlarına ellerin çığlık çığlık...Her gece siyahı kırlaştıran nura düşerken kaderin cilvesi, küçülen dünyaya gülümsemektedir omuzlarına astığın ağır yükü koruyan libas...Oysa ağlamaya başladığı yerde huzurludur kar gülleri... İnsan; sırtını çevirdiği uçurum kıyısına dönüp bakabilir mi yeniden? Dilini yakan sözleri takvimlerle yırtıp atmışken duacı olabilir mi kelamın gelişine? Yangını kendini yakan bir mahşerden kaçmışsa ebedî, kurtulmuşsa bitmez sanılan titreyişlerin kabuslarından, Yaratanına sığınmışsa ciğerlerini katleden bir azabın en günah yanından, kollarını ölürcesine açabilir mi hala; her defasında? ..Her gün ölmek, her damla da can vermek sevilir mi böylesine? .Bunun cevabı hepimizde 'hayır' dır...Kargülü'nde değil...Çünkü o baharda değil, herkesin soğuğundan sığındığı karlarda açar...Çünkü ar güllerini sıcaktan çok soğuklar yakar...O, her seher yandıkça yanmaya susar. Koparıp bir çileyi atamazsın gönlünden..Cevabı zor, çünküsü meçhul, yanıtı sükût bilinmezlerce...ama sebebi olur her kahrın parçalanmışlıklar kadar...Çünkü o çile hep ak kalmayı başarmıştır sende...Ah edemezsin ki canının zaten yanmakta olan tarafına...Kendini ateşe fırlatmak isteyen ve zaten gözlerine ihanet eden küçük çocuğu orada bırakıp gidemezsin. Önünde kocaman bir yol vardır elmas işlemeli...Birleştiripte kirpiklerini, kapatamazsın ki gözlerini...Seni güzel kılan çileyi o küçük çocuğun ihanetinden almışsındır çünkü...Seni en büyük menzile ulaştıracak olan eyvah, o çocuğun yüreğine batırdığı dikenlerin yolundan geçmiştir..Söz bu acıyla güzelleşmiştir...Zehiri tadınca küsersin bal'a...(N.Alper'den) Ankara Rüzgarı-Ekim Ayı / Hece siiri birincisi