Beyaz Koridor Şiiri - Asuman Susam

Kim çıkaracak bu beyaz koridordan beni
donmuş bir bakışım zamanın avuçlarında.
bakışımsız aynalarda hayatım paramparça,
gittikçe uzun, beyaz; giderek bembeyaz
o dar kapıdan geçebilmek için eriyorum,

çakıllarını ağzında saklayan gratel'im;
değiştiriyor beni derinlere yaptığım yolculuk
kapısı sonsuza açık, kaybolduğum orman
karanlık, unutmak; ölÜm, zamanda kaybolmak...
iç çeken ağaçların Ürpertisinden uyuyamıyor,
gÖzü boşlukta intihara eğilimli yaprak,

bekliyorum sanki bin yıldır,
kaybolmayı seçenin cezası olarak.
korkunun haliçleri yüreğimde,
gÖvde masum kalmayacağını biliyor.
usulca beyazlaşırken
uzayda dağılan yüzü seyretmek için
susmalıyım artık!

Agora, Eylül-Ekim 2005