Beyaz Kış Şiiri - Oktay Çöteli

Rüzgarlar sert esiyor.
İnsanlar hasret çekiyor.
Göçmen kuşlar çoktan gitmiş.
Gök yüzü renk renk bulutlarla kaplı.
Beklenen oldu.
Lapa lapa kar yağmaya başladı.
Kış geldi işte.

Çocuklar sokaklarda.
Coşku içindeler.
Kartopu oynuyor.
Kızaklarla kayıyor.
Gönüllerince eğleniyor.
Karlarda yuvarlanıyorlar.
Kardan adamda yapmışlar.
Aferin, çocuklar kışın tadını çıkar tın.
Kışın güzelligide bambaşkadır..
Dağlar tepeler, bembeyaz.
Ağaçlar çırıl çıplak.
Kardelenler fışkırır karların üstüne.
Şekil şekil karlar yağar karın üstüne.
Uzaktan kurt ulumaları.
Keklikler, Tavşanlar,
Yem arar bahçelerde.
Sincaplar ağaç kovuklarında.
Serçeler, kumrular cıvıl, cıcıl balkonda.
Hepisi yanı başımızda.
Biri sesleniyor.
Akadaşlar toplanın,
Güvercin taklası oynayalım.
Çullanıyorlar biri birlerinin üstüne.
Hertarafları kar içinde.
Elleri mosmor olmuş.
Umurlarındamı Dünya.
Onlar kışın keyfinde.

Kar, ince, ince yağmaya başladı.

Gönlümde.
Mevsimin huzuru var
Çocukken bizde böyleydik.
Her mevsimde aynıydık.
Yaşlı bir amca.
Biz ilk okula giderken.
Yolumuzun üstündeki yokuşa.
Akşamdan su salardı.
Sabah cam gibi buz tabakası oluşur.
Çantalarımızın üstüne oturup.
Metrelerce kayardık.
Sevinçten uçardık keyiflenirdik.
Yaşlı amcada yokuşun başında durur.
Bizi seyrederdi.
O da bizlerin zevkinden, zevklenirdi.
Aradan elli beş yıl geçmiş.
Yaşlı amcayı hiç unutmuyorum.
Ne güzel gönlü varmış...

7.1.2010
Oktay Çöteli