Beyaz Hasret Şiiri - Yavuz Buca

Beyaz Hasret

Kırdı zincirlerini gündüzlerin çocuğu
Alıp götürdü umut adına ne varsa
Ne dolduysa içine güneşe dair
Silip yeniden yazdı soğuğu
Geçmiş günlerin özlemini sattı
Ve ıslattı hayalleri bulanık suda
Şimdi geçerken ölüm tuzağından
Sormadan etmeden bırakıp gitti
Ve çürüdü artık ondan kalan ne varsa
Yanıp kül oldu bir ışık süzmesinde
Kırmıştı zincirlerini çünkü
Umutları,hayalleri alıp götürmüştü
Geceyi sevmişti belki ama
Gündüzlerin çocuğuydu o artık
Güzel bir kız çocuğu gibi sanki
İliklerime kadar hissettiğim acıyı
Ve senli günlerin hicranlı sancısını
Koyup üst üste gömmüştü bir çukura
Yıkamıştı çamurla, toprak bedeni
Beklide buydu gitmesinin nedeni
Yakışmazdı ona,tapmak çamura
Yakışmazdı gitmek bırakıpta
Şüphesiz sevmek kolay değil, biliyor
Çekseler beyaz kışı tırnağından,yine seviyor

Yavuz bucA