Beyaz güvercin Şiiri - Saffet Çakır

Bazen dalar vadilere mızrak gibi düşünceler
Ve beklenir haber, ufukta beyaz güvercinden
Sıradağların sırtını sıvazlayan rüzgâr
Enginlerinde saklı bir göçebe ağlar.
Senin üstünde sonsuz bir güç var ey gönül! ...
Bizim sürgünümüz Adem ve Havva ile başlar
Bir çöl sıcaklığında gözümden süzülen yaşlar.
İstesen de istemesen de yerine oturacak taşlar
Yüreğimin enginin de bir sızı kışlar.
Bu beyaz güvercinin kimbilir kaçıncı kanat çırpışı
Bir sevda ki avuçlarında eritir kışı.

Bir müjdesi bu insanlığın mualliminin
Kokusunu alıyorum o sonsuzluk ikliminin
Gelir ayağında bir nağmeyle bir gün güvercinin
İmzası vardır kâinatın sonsuz hâkiminin.
İşte en sevgili sahibin, seni senden çok sevenin
Gel der bir gün tuz katıp muştusuna
Şimdi beyazlara bürünmüş bilmem hangi suna?
Binlerce şükret kâinatın tek öznesi olduğuna.
Sen giderken niceleri geliyordur
Bir kuş uçarken sonsuza belki bir kuzu meliyordur.
Kimbilir hangi Ferhat hangi dağı deliyordur.

Şafaklara kızılca yazılan hasret
Bu hasret başka, bir başka hasret
Ey yâr! Bizi aşkınla haşret!
Adı sensin alıcı şafakların
Ey gönül dayan bu hasreti yeneceğiz!
Bir şafaktan geldik bir şafağa döneceğiz.

............................SAFFET ÇAKIR