Beyaz Güvercin Şiiri - Erva Özbaba

Nefret dolu satırları
Yazarken buluyorum kendimi
Ölüm-kalım uçurumunda bir yer burası
Ensemde hissettiğim soğuk nefes
Önümde umarsızca tokuşturulan kadehler.
Farklı kefelerde yaşanan hayat yığınları
Ve tutunduğum dalları kırdığım okul sokakları
Tek celsede dağılan beton kırıntıları
Ne çare bulunur yaşama ölene dek
Ne umut olur bir güvercin, uçana dek.
Ki uçarsa eğer bir çift kanat
Altında filizlenir yüce aşk ve sanat.
Bir ışığın altında buluşmak dileğiyle
Başlar bütün umutlar
Belki aynı göğün altında
Belki de aynı gönül adına
Suretlere kapılmış sevgi dolu yürekler
Görmez olur bir çift gözün aksini
Zaman geçip giderken bir kervan misali
Bakıp kalan bedevilerdir ömrün çilesi.