Beyaz Güvercin Şiiri - Selami Utkan

BEYAZ GÜVERCİN

Dün gece sokaklarda dolaşıyordum,
Birinde bir güvercin sesi duydum.
Ses evlerin birinden geliyordu,
Evin damında bir güvercin bana bakıyordu.
Beyaz bir güvercindi, tüyleri tel teldi.
Tahtadan bir kafesin içindeydi.

Önce beni süzdü, sonra çağırdı yanına,
Gel otur dedi, baş ucuma,
Bu gece karanlıklar getirdi seni kapıma.
Sırdaşım ol, dinle beni sessizce,
Gidersin tekrar yoluna yıldızlar sönünce.

Çıktım, oturdum yanına, kulak verdim sesine,
Bir umut gibi can vermiştim gönlüne.
Gözlerimin içine bakıp bakıp gülüyordu,
Bu gece bir dost bulduğuna seviniyordu.

Yaslandı kafesine başladı anlatmaya,
Dedi, bazen isyan ediyorum vefasız dünyaya,
Biliyor musun? Çok hızlı yaşadım yıllarımı,
Erken söndürdüm gökteki yıldızlarımı,
Uçardım eskiden beyaz bulutlar arasında,
Ağaçlar kucak açardı bana, her baharda.

Dağlarda avcılar beni kovalardı,
Ormanda kuşlar benimle coşardı,
Ovalarda otururdum güllerin baş ucuna,
Aşıklar zümrütten gerdanlar takardı boynuma.

Çocukların rüyalarında ben vardım,
En güzel çiçekleri kanatlarıma takardım,
Damlarda benim için inlerdi bülbüller,
Geceleri rengimle yanardı sümbüller.
Gökyüzünün güneşi, ormanların sultanıydım,
Bugün ise, bir kafesin içinde bu ölü damdayım
01.02.2004

SELAMİ UTKAN