Beyaz Gülün Öğütleri Şiiri - Mustafa Dağ

Dün kır çiçekleriyle konuştum.
Kelbeklerle, gün böcekleriyle dertleştik.
Acımı anlattım onlara, onlar da öğüt verdiler bana,
Yapılması oldukça zor.

Bir beyaz gül, avuçlarıma atarak kendini;
'Yanlız mısın' diye sordu. 'Evet' dedim,
Gıdıklıyordu yaprakları ellerimi
Biraz sessiz kaldıp, dalıp gözlerime.

'Ben doğduğumdan beri yanlızım,
Komşularım var sadece; benden olmayan beni anlamayan,
Menekşeler; moe menekşeler
Derdimi anlatsam anlamaz mor menekşeler'

'Ben beyaz gülüm, lekesiz, masum, yanlız;
Ama hiç ağlamamış, boynunu hiç bükmemiş
Dimidik ayakta beyaz gül
Ben ne rüzgarlar gördüm, sevilmemiş.'

'Ne böcekler kondu üstüme, ben hiç bırakmadım.
Arılar bile beni şeçerdi, alıp giderdi ama istediklerini.
Evet ben bu kocaman bahçede tek beyaz gül;
Morların, sarıların, kırmızıların içinde tek beyaz benim.'

'Sen ise,
Kendine benzer milyonlarca insanın içinde yanlızsın değil mi?
Bu daha da kötü....
İyi ki, benden başka beyaz gül yok buralarda'

'Ama sen güçlüsün;
Bak kelebek sana çarpıp yere düşüyor...