Beyaz Gülüm Şiiri - Faruk Doğan 2

Bu sabah burnumda kokun ile uyandım,
Beyaz gülüm.
Rüyamdan kalma bir sızı gibi sinmişsin yastığıma,
Gece, adını sessizce fısıldamış uykuma.
İçimde eksilmeyen bir sesle,
Seni yine, yeniden sayıkladım.

Sensizliğin içinden geçiyor her sabah,
Güneş bile perdelerden ürkekçe süzülüyor.
Seninle başlamayan bir gün,
Yarısından kesilmiş bir cümle gibi,
Tamamlanmıyor hiçbir heceyle.

Bir fincan kahvenin buğusunda aradım yüzünü,
Telveler bile suskun sen yoksan.
Bakışlarının gölgesinde ısındım,
Ama yokluğunla aynı anda üşüdüm,
Derinden, ağırdan, sessizce.

Beyaz bir gülsün sen.
Ve ben, sana dokunmaya korkan bir çocuk.
Yaralı ellerimle eğildim sevdaya,
Kıyamadım sana,
Kendimden bile kıymetli bildim adını.

Zamanın usul dalgasına bıraktım sesini,
Kalbim her çırpınışında kıyına vurdu.
Bir ömrü gözlerinin kenarına yasladım ben,
Orada bekledim.
Sesini duymak bile yeter sandım kendime.

Şimdi hangi yürek seni benden daha çok ister,
Hangi el, senin gülüşünü daha derin taşır bilemem.
Ama bil ki,
Ben bir ömrü gözlerinin kenarına yasladım beyaz gülüm,
Ve orada kalmaya razı geldim,
Sonsuza dek orada buluşmak üzere.

Çünkü aşk,
Birlikte atılan ilk adımda başlar yeniden,
İki kalbin birbirine kavuştuğu sonsuz anlarda.
Ve sevda,
Yalnızca beklemek değil;
Bir gün,
Elini tutup gözlerine bakmaktır,
Yüreğini orada bulmaktır.

Sen benim en güzel baharımsın,
Ve en parlak ışığımsın.
Birlikte yazacağız hikâyemizi,
Zamanın ötesinde,
Seninle birlikte,Beyaz gülüm.