Beyaz Geceliğin Keder Kokardı Sabahları

her defasında
sağnak bir yağmurdan kaçar gibiydin
ürkek ve de güzeldin
yavan kalıyordum
seninle oturduğum tüm çay bahçelerinde

milattan öncesine dayanan gözlerin
gürültüyle bana doğru koşan bir kalabalık gibiyken
cebimdeki üç kuruşla
kelimeler taşırdım sana dudağımın dere kenarından

farkındaydın
koynundaki yeşil sonsuzluğun
bu sana çarşı pazar telaşı katardı
en olmadık gecelerde bile

kendini bu renksiz dünyadan
kozasından yırtılan bir kelebek gibi sıyırır
kendi dudaklarından öperdin
buna bile yeterdi gücün

şimdilerde
dölümüzü bu denli şen kılan sesin
duvarlarımıza çarpıp
yanağındakilerine benzer çukurlar açıyor göğsümüze
ve kekik kokuyoruz durmadan

delikanlılığımızın nişanesi sayıyoruz hala
seninle göz göze gelmiş olmayı
sırtımızda sırat-ı müstakim hırkasıyla
bir kısrak gibi eğiliyoruz yüzündeki suya

bir de diyarbakır’da
senin adınla çağırıyorlar şimdi genç kızlar
her günümüz bu yüzden güzel
her mevsimimiz bahardır seni özlemekle

ama geceleri çok kan kaybediyoruz
en çok geceleri eskiyor etimiz
sonrası dünya savaşları zaten
ihtilaller
kavimler göçü
ve ayrılık.