Beyaz Geceler-bolum 2 Şiiri - Emrah Korkmaz

(...) Anlattilar birbirilerine hayat hikayelerini,
Kadin nasil buyukannesinde yasadigini,
onun kendisini bir igne ile giysisine bagladigini,
ona her aksam kitaptan hikayeler okudugunu anlatti,

Adam da ona nasil hep yalniz yasadigini ve nasil her aksam
insanlarin islerinden cikip eve gittiklerini soyledi, ve bundan
nasil bir haz aldigini soyledi, ve onun kendisi ile boyle guvenir
bir sekilde konustugu icin cok sevindigini, hayati boyunca
bunu unutmayacagini soyledi,

Kadin ise sonra, nasil onlari bir adamin ziyaret ettigini, ve onun ona nasil asik oldugunu anlatti, ve onun su anda yurt disindan gelmesini bekledigini de anlatti,

Kadin dedi adama: keske o sizin gibi olsaydi, siz cok iyisiniz,
ve sonra aglamaya basladi, adam da onu teselli etmeye calisti,
ve o adama sonra kadin, nasil mektup'ta yazdigini ama adamin
cevap yazmadigini iletti, tam ikisi'de birbirini bulacakti ki,
o beklenen adam birden bisikleti ile geliverdi, ve kadin hemen
ona kostu: affederseniz, ama cok affederseniz, ama benim kalbim
ona ait dedi, ve adami terketti,

sonra'ki gun adam yalniz evindeyken bir mektup geldi:
'bilseniz ne kadar iyi bir adam, keske sizde onun gibi olsaniz'
adam guldu icinden, bunu gecen gun onun icin soylemist:
'size cok tesekkur ediyorum beni yalniz birakmadiginiz icin,
umarim kendi denginize gore bir es bulursunuz'
adam yine de sevindi bu mektuba...