Beyaz Duvak Kırk Satır

Yağmur değil bu yağan
Gökten tenime su boşalıyor.
Bulutlar enginde çarşaf
Yağmurlar asabi yas tutuyor.
İçimdeki İstanbul, İstanbul ölüyor.

Hayat ağacından koparken bedenim
Rüzgarlar nefesime eşlik ediyor.
Dillerde titrek bir şarkı
Hep bir ağızdan söyleniyor.
Dışarda düğünüm var ben ölmüşüm.

Dostum da davetli düşmanım da.
Ağlasanız da olur gülseniz de.
Karalar üstüne beyazı çektim
Bağlandı başım arşa doğru.
Semada düğünüm var ben ölmüşüm.

Günahım da davetli sevabım da
Zarfında değil kitabında.
Sol yanım yüklü geldim
Yaradan aşkına hitabında.
Belirsizlikte düğünüm var ben ölmüşüm.

Rüyamda ise memleketimdi ağlayan
Her taraf karanlıktı gölü eziyordum.
İzlerimi siliyordu ıslak halılar
Yoksa evimizde yok muydu tavan?
İçimdeki İstanbul, İstanbul ölüyor.

Neredesin? Nerede loş ışıklı avizelerin?
Neden anlık gelip gidiyor elektiriklerin?
Cereyanda kaldım üşüyor tenim.
Dışarıdan gelen seste ne! vukaat mı var?
İçimdeki İstanbul, İstanbul ölüyor.

Neden bağırıyordu bu ablam?
Neden kulaklarımı çınlatıyordu canlar?
Perdelerini araladım çift kat camların;
Basma diyordu düğmelere çarpılacaksın.
İçimdeki İstanbul, İstanbul ölüyor.

İşte o an rüyama düştü şarkın
Rüyamın söylediği de senin nakaratın.
Kendi şarkımla uyandım İstanbul'um
Sanki rüya değildi duvağında vuslatım.
Rüyam da şahit düğünüme ben ölmüşüm.